رابط برنامه‌نویسی کاربردی (application programming interface) یا API چیست؟

APIها (رابط‌های برنامه‌نویسی کاربردی) به قلب تپنده دنیای مدرن نرم‌افزار تبدیل شده‌اند، جایی که ارتباطات بین برنامه‌ها و خدمات به سرعت و به سادگی اتفاق می‌افتد. از اپلیکیشن‌های موبایل و وب‌سایت‌ها گرفته تا خدمات ابری و دستگاه‌های اینترنت اشیا (IoT)، APIها پایه‌گذار یکپارچگی و کارایی در توسعه نرم‌افزارها هستند. اما API چیست و چرا برای توسعه‌دهندگان و کسب‌وکارها اهمیت حیاتی دارد؟ در این راهنمای جامع از هامیا ژورنال، با مفاهیم اصلی API، انواع مختلف آن و نقش کلیدی آن در دنیای امروز آشنا می‌شوید. همراه ما باشید تا دریابید چگونه APIها می‌توانند به سادگی و سرعت، ارزش و کارایی نرم‌افزارهای شما را متحول کنند.

رابط برنامه‌نویسی کاربردی (API) مجموعه‌ای از کدهاست که امکان ارتباط بین دو نرم‌افزار را فراهم می‌کند. یک API تبادل داده‌ها، ویژگی‌ها و قابلیت‌ها بین برنامه‌های نرم‌افزاری را تسهیل می‌کند.

APIها امروزه در اکثر برنامه‌ها، از جمله برنامه‌های موبایل، برنامه‌های وب، نرم‌افزارهای سازمانی، خدمات ابری و دستگاه‌های اینترنت اشیا (IoT) استفاده می‌شوند.

APIها با امکان‌دهی به تیم‌های توسعه برای ادغام داده‌ها، خدمات یا قابلیت‌ها از برنامه‌های دیگر، به جای نیاز به توسعه آن‌ها از ابتدا، توسعه نرم‌افزار را ساده می‌کنند.

APIها نحوه درخواست خدمات از یک سیستم‌عامل (OS) یا برنامه دیگر توسط یک توسعه‌دهنده در حال ساخت یک برنامه و نمایش داده‌ها در چندین کانال و در زمینه‌های مختلف را تعریف می‌کنند.

هر داده‌ای می‌تواند با یک رابط برنامه‌نویسی کاربردی به اشتراک گذاشته شود. APIها با استفاده از فراخوانی‌های تابعی متشکل از فعل‌ها و اسم‌ها پیاده‌سازی می‌شوند؛ نحو (syntax) مورد نیاز در مستندات برنامه‌ای که فراخوانی می‌شود، توصیف شده است. به عنوان مثال، در یک وب‌سایت املاک، یک API ممکن است املاک موجود را بر اساس جغرافیا منتشر کند، در حالی که یک API دیگر نرخ‌های بهره فعلی را ارائه می‌دهد و یک API سوم یک ماشین حساب وام مسکن را ارائه می‌کند.

در اوایل روزهای وب 2.0، مفهوم ادغام داده‌ها و برنامه‌ها از منابع مختلف، مخلوط‌سازی (mashup) نامیده می‌شد. وب، نرم‌افزاری که برای تبادل داده‌ها از طریق اینترنت طراحی شده است و محاسبات ابری، همگی برای افزایش علاقه به APIها و خدمات ترکیب شده‌اند.

چگونه نسل سوم اینترنت (Web 3.0) آینده را تغییر می‌دهد؟ تفاوت‌ها با نسل اول و دوم

APIها چگونه کار می‌کنند؟

APIها از دو عنصر مرتبط زیر تشکیل شده‌اند:

• یک مشخصات که نحوه تبادل اطلاعات بین برنامه‌ها را توصیف می‌کند – به شکل یک درخواست برای پردازش – و یک بازگشت داده‌های ضروری.
• یک رابط نرم‌افزاری که بر اساس آن مشخصات نوشته شده و به نحوی برای استفاده منتشر می‌شود.

این معماری معمولاً در اصطلاحات کلاینت-سرور (client-server) توصیف می‌شود. برنامه‌ای که درخواست ارسال می‌کند کلاینت است و برنامه‌ای که پاسخ ارسال می‌کند سرور است. API ارتباط بین آن‌ها را برقرار می‌کند.

کلاینتی که می‌خواهد به ویژگی‌ها و قابلیت‌های API دسترسی داشته باشد، گفته می‌شود که آن را فراخوانی می‌کند، و سروری که API را ایجاد می‌کند، گفته می‌شود که آن را منتشر می‌کند.

APIها، دسترسی به داده‌هایی را که کاربران و سایر برنامه‌ها درخواست می‌کنند، مجاز کرده و اعطا می‌کنند. دسترسی به یک سرویس یا بخشی از عملکرد با استفاده از نقش‌های از پیش تعریف شده که تعیین می‌کنند چه کسی یا چه خدمتی می‌تواند به اقدامات و داده‌های خاصی دسترسی داشته باشد، احراز هویت می‌شود. APIها همچنین یک مسیر حسابرسی را ارائه می‌دهند که جزئیاتی در مورد اینکه چه کسی و چه چیزی دسترسی به سیستم داشته است و چه زمانی اتفاق افتاده است، ارائه می‌دهد.

برنامه‌هایی که APIها را فراخوانی می‌کنند، به طور سنتی با زبان‌های برنامه‌نویسی خاص نوشته می‌شدند. APIهای وب را می‌توان از طریق هر زبان برنامه‌نویسی فراخوانی کرد، اما صفحات وب ایجاد شده در زبان نشانه‌گذاری هایپرتکست (HTML) یا ابزارهای تولید برنامه نیز می‌توانند به آن‌ها دسترسی داشته باشند.

رایج‌ترین معماری‌ها برای APIها، انتقال وضعیت نمایشی (REST) و پروتکل دسترسی ساده به شیء (SOAP) هستند که یک مشخصات پروتکل ارتباطی استاندارد برای تبادل پیام مبتنی بر زبان نشانه‌گذاری قابل توسعه یا XML را تعریف می‌کنند. SOAP نسبت به REST به کد زیرساختی سطح پایین کمتری نیاز دارد. با این حال، APIهای REST مقیاس‌پذیرتر هستند و پیاده‌سازی و ادغام با وب‌سایت‌ها و خدمات در آن‌ها ساده‌تر است. امروزه بیشتر از APIهای REST، به‌ویژه برای تعاملات وب استفاده می‌شود.

APIهای WebSocket نوع دیگری از API هستند. آن‌ها از اشیاء نشانه‌گذاری شیء جاوا اسکریپت (JavaScript Object Notation objects) برای انتقال داده‌ها استفاده می‌کنند. APIهای WebSocket همچنین توابع بازگشتی را برای فعال کردن ارتباط دو طرفه بین کلاینت‌ها و سرورها ارائه می‌دهند. اینها معمولاً به زبان‌های جاوا اسکریپت، پایتون، C#، Go، Ruby و سایر زبان‌ها نوشته می‌شوند.

APIهای فراخوانی پروسیجر از راه دور (RPC) به کلاینت‌ها اجازه می‌دهند تا فرایندهای دیگر را در سیستم‌های از راه دور فراخوانی کنند، گویی که فرایند یک سیستم محلی است. APIهای RPC معمولاً به زبان‌های C++، جاوا، پایتون، Go، Ruby و .NET نوشته می‌شوند.

چرا APIها برای بیزنس مهم هستند؟

APIها کیفیت و تحویل نرم‌افزارها و خدمات را بهبود بخشیده‌اند. نرم‌افزار سفارشی که برای یک هدف خاص توسعه یافته است، اغلب برای مرجع APIهایی نوشته می‌شود که ویژگی‌هایی را ارائه می‌دهند که در طیف وسیعی از زمینه‌ها مفید هستند. این امر زمان توسعه، هزینه و خطر خطاها را کاهش می‌دهد.

تعداد رو به رشد خدمات وب که ارائه دهندگان ابری از طریق APIها آن‌ها را عرضه می‌کنند، همچنین باعث ایجاد برنامه‌های خاص ابری، تلاش‌های موفق در حوزه‌ی اینترنت اشیا و برنامه‌هایی برای پشتیبانی از دستگاه‌های موبایل و کاربران شده است.

APIها یک لایه دیجیتال اضافه می‌کنند که از طریق آن داده‌ها و دارایی‌های سازمانی یک شرکت با حاکمیت و امنیت لازم ارائه می‌شوند. این رویکرد تعاملات مشتریان، کارمندان و شرکا را بهبود می‌بخشد. عملکرد بیشتر و دامنه خدمات، ارزش ارائه شده به کاربران را افزایش داده و در نهایت تجربه مشتری را بهبود می‌بخشد.

APIها به توسعه‌دهندگان امکان می‌دهند با ادغام داده‌ها، خدمات و سایر قابلیت‌ها از برنامه‌های دیگر، زمان صرف شده برای ایجاد یک برنامه را ذخیره کنند، بنابراین توسعه‌دهنده نیازی به ایجاد آن‌ها از ابتدا ندارد. APIها همچنین فرصت‌های جدید کسب درآمد برای کسب‌وکارها ایجاد می‌کنند، مانند محصول‌سازی داده‌ها با بسته‌ها و برنامه‌های سفارشی برای شرکای تجاری.

مزایای استفاده از APIها چیست؟

APIها مجموعه‌ای از قوانین هستند. آن‌ها نحوه نوشتن کد برنامه توسط توسعه‌دهندگان را استاندارد می‌کنند و فرآیندهای توسعه نرم‌افزار داخلی یک سازمان را بهبود می‌بخشند.

استفاده از قوانین و فرمت‌های یکسان، کد را ساده‌تر کرده و آن را شفاف‌تر می‌کند.

استانداردسازی همچنین همکاری بین توسعه‌دهندگان را تسهیل می‌کند زیرا آن‌ها اجزای نرم‌افزاری را با هدف ادغام با APIها می‌سازند. این به نوبه خود، توسعه ویژگی‌ها را تسهیل کرده و زمان ورود به بازار را کاهش می‌دهد.

APIهای عمومی و مواردی که با شرکا به اشتراک گذاشته می‌شوند، به یک سازمان امکان انجام موارد زیر را می‌دهند:

• کنترل و مدیریت امن نحوه دسترسی کاربران و سیستم‌ها به داده‌ها و عملکرد خدمات.
• اجازه دادن به شخص ثالث برای استفاده از داده‌های خود – حتی در یک گستره‌ی محدود – که قرار گرفتن در معرض برند یک شرکت را افزایش می‌دهد.
• رشد پایگاه داده مشتریان خود و افزایش نرخ تبدیل آن‌ها با همسو کردن خدمات خود با سایر برندهای قابل اعتماد.
• پول‌سازی از APIهای خود به گونه‌ای که آن‌ها به یک خط درآمد تبدیل شوند. این یک تاکتیک رایج برای دروازه‌های پرداخت آنلاین است. به عنوان مثال، شرکت‌هایی که از APIهای PayPal استفاده می‌کنند، مایل به پرداخت برای استفاده از یک سیستم پرداخت قابل اعتماد هستند.
• APIها درخواست کننده برنامه را از سرویس پاسخ‌دهنده جدا می‌کنند و امنیت بیشتری بین کلاینت و سرورها فراهم می‌کنند.

چالش‌های استفاده از APIها

همچنین چالش‌ها و محدودیت‌هایی مرتبط با APIها وجود دارد، از جمله موارد زیر:

• توسعه API می‌تواند برای ادغام با سیستم‌ها و داده‌هایی که آن‌ها را نشان می‌دهند، پیچیده و هزینه‌بر باشد. برخی از انواع عملکرد ممکن است از طریق رویکردی مانند اتوماسیون فرآیند رباتیک، بیشتر و بهتر مورد توجه قرار گیرند.
• از آنجایی که آن‌ها توسط استانداردسازی هدایت می‌شوند، APIها نیز در برابر حملات سایبری مرتبط با افشای داده‌ها، احراز هویت کاربر، مجوز سطح شیء و سطح عملکرد، انتساب انبوه و حملات تزریق آسیب‌پذیر هستند.
• APIها به طور مکرر به‌روزرسانی می‌شوند و به‌روزرسانی مستندات API را دشوار می‌کنند. مدیریت مناسب چرخه عمر API و حذف APIهای قدیمی می‌تواند به کاهش این چالش کمک کند.
• مسائل سازگاری و ادغام، زیرا برخی از APIها از فرمت‌های داده مختلف استفاده می‌کنند، می‌تواند اشتراک‌گذاری داده‌ها را دشوار کند و زمان پاسخ را کندتر کند.
• APIها باید آزمایش شوند تا اطمینان حاصل شود که طبق نیاز عمل می‌کنند. بهترین رویکرد، کدگذاری روش‌های آزمایش است.

انواع APIها

چهار نوع API وجود دارد:

• APIهای خصوصی یا داخلی برای استفاده توسعه‌دهندگان یک شرکت به منظور بهبود محصولات و خدمات خود، به صورت داخلی منتشر می‌شوند. APIهای خصوصی در معرض شخص ثالث قرار نمی‌گیرند.
• APIهای عمومی یا باز برای استفاده هر کسی به صورت عمومی منتشر می‌شوند. هیچ محدودیتی برای این APIها وجود ندارد.
• APIهای شریک فقط می‌توانند توسط طرف‌های خاصی که یک شرکت با آن‌ها توافق می‌کند داده‌ها را به اشتراک بگذارد، استفاده شوند. این APIها اغلب در روابط تجاری برای ادغام نرم‌افزار بین شرکت‌های شریک استفاده می‌شوند.
• APIهای ترکیبی چندین API را برای رسیدگی به وظایف مرتبط یا وابسته ترکیب می‌کنند. آن‌ها اغلب سرعت و عملکرد را در مقایسه با APIهای منفرد بهبود می‌بخشند.

APIها همچنین بر اساس دامنه و ماهیت تعاملات خود طبقه‌بندی می‌شوند.

• APIهای محلی خدمات سیستم‌عامل یا میان‌افزار را به برنامه‌ها ارائه می‌دهند. مثال‌هایی از APIهای محلی شامل APIهای .NET مایکروسافت، API تلفن برای برنامه‌های صوتی و APIهای دسترسی به پایگاه داده هستند.
• APIهای وب برای نمایش منابعی مانند صفحات HTML طراحی شده‌اند و با استفاده از یک پروتکل انتقال هایپرتکست ساده یا HTTP دسترسی پیدا می‌کنند. هر URL وب یک API وب را فعال می‌کند. APIهای وب اغلب APIهای RESTful نامیده می‌شوند زیرا ناشر رابط‌های REST هیچ داده‌ای را به صورت داخلی بین درخواست‌ها ذخیره نمی‌کند. به همین ترتیب، درخواست‌های بسیاری از کاربران می‌توانند مانند اینترنت با هم در هم آمیخته شوند.
• APIهای از راه دور از طریق یک شبکه ارتباطی برای دستکاری منابع خارج از رایانه‌ای که درخواست را انجام می‌دهد، تعامل می‌کنند. این یک دسته گسترده‌تر است که شامل APIهای وب می‌شود، اما محدود به آن‌ها نیست. APIهای از راه دور نیازی نیست که بر اساس استانداردهای وب طراحی شوند، اگرچه بسیاری از آن‌ها اینچنین هستند. API اتصال به پایگاه داده جاوا و API فراخوانی روش از راه دور جاوا دو نمونه از APIهای از راه دور هستند.
• APIهای برنامه بر اساس فناوری RPC هستند که یک مؤلفه برنامه از راه دور را به نظر محلی برای بقیه نرم‌افزار می‌رساند. APIهای معماری مبتنی بر سرویس (SOA)، مانند سری APIهای خدمات وب مایکروسافت، APIهای برنامه هستند.

چرا طراحی API اهمیت دارد

طراحی خوب API برای استفاده موفقیت‌آمیز API بسیار مهم است. معماران نرم‌افزار زمان قابل توجهی را صرف بررسی تمام کاربردهای ممکن یک API و منطقی‌ترین راه برای استفاده از آن می‌کنند.

ساختارهای داده و مقادیر پارامتر از اهمیت خاصی برخوردار هستند، زیرا باید بین فراخواننده یک API و ناشر آن مطابقت داشته باشند.

امنیت قوی API نیز یک جنبه مهم از طراحی آن‌ها است. بهره‌برداری از APIهای پیکربندی نادرست یک روش رایج برای مهاجمان سایبری است. یک API یک دروازه است که سیستم‌ها و داده‌های یک سازمان را به کاربران داخلی و خارجی ارائه می‌دهد. هر گونه خدشه می‌تواند مشکلات امنیتی گسترده و جدی ایجاد کند.

اگر یک سازمان قصد دارد API خود را به عنوان یک شکل از کسب درآمد بفروشد، مهم است که همانطور که انتظار می‌رود کار کند، بنابراین می‌تواند در معرض دید بیشترین تعداد ممکن قرار گیرد.

نحوه ایجاد یک API

توسعه‌دهندگان باید برای ایجاد یک API مراحل زیر را دنبال کنند:

1. برنامه‌ریزی. توسعه‌دهندگان هدف، دامنه و عملکرد API را تعریف می‌کنند. مستندات واضح برای همسو کردن تلاش‌های توسعه با نیازهای تجاری و کاربر مهم است. یک مشخصات API مانند OpenAPI یک قالب استاندارد است که می‌تواند به ارائه یک نقشه کمک کند.
2. ساخت. توسعه‌دهندگان بر اساس مشخصات قبلاً ترسیم شده، شروع به ساخت API می‌کنند. این فرآیند شامل ایجاد معماری، نوشتن کد برای رسیدگی به درخواست‌ها و پاسخ‌ها و ادغام خدمات شخص ثالث یا سیستم‌های بک‌اند است.
3. آزمایش. این مرحله بر تأیید عملکرد، کارایی و امنیت API تمرکز دارد.
4. مستندسازی. این مرحله بر ایجاد توضیحات واضح در مورد نقاط انتهایی، پارامترهای درخواست، قالب‌های پاسخ و کدهای خطا تمرکز دارد. مستندسازی خوب به بهبود تجربیات کاربر توسعه‌دهنده شخص ثالث کمک می‌کند. مستندات باید واضح و به‌روز نگه داشته شوند.
5. انتشار. توسعه‌دهندگان API را در یک پورتال توسعه‌دهنده یا بازار API منتشر می‌کنند که در آنجا شخص ثالث می‌تواند آن را پیدا کرده و استفاده کند. نظارت و به‌روزرسانی مداوم به اطمینان از ادامه استفاده از API کمک می‌کند.
6. توقف. یک API زمانی حذف می‌شود که پشتیبانی و توسعه آن – از جمله رفع اشکال – متوقف شود. ممکن است با یک نسخه جدیدتر API یا یک محصول API جدید جایگزین شود.

مثال‌هایی از APIها

سیستم‌عامل‌ها و ابزارهای میان‌افزار ویژگی‌های خود را از طریق مجموعه‌هایی از APIها که معمولاً جعبه‌ابزار نامیده می‌شوند، در معرض دید قرار می‌دهند. دو مجموعه مختلف از ابزارهایی که همان مشخصات API را پشتیبانی می‌کنند، برای برنامه‌نویسان قابل تعویض هستند و اساس ادعاهای سازگاری و همکاری هستند. به عنوان مثال مشخصات API .NET مایکروسافت اساس یک بسته میان‌افزار معادل لینوکس متن‌باز است که اکنون توسط مایکروسافت پشتیبانی می‌شود.

بسیاری از محصولات و ابزارهای نرم‌افزاری از طریق APIها عملکرد ارائه می‌دهند، از ابزارهای DevOps مانند Docker، GitLab و Jenkins تا پلتفرم‌های سازمانی مانند مایکروسافت SharePoint. به‌ویژه رسانه‌های اجتماعی از APIهای باز برای تسهیل عملکرد شخص ثالث، مانند توانایی ایجاد فیدهای خبری و اشتراک‌گذاری عکس‌ها، استفاده می‌کنند.

اینترنت محرک اصلی APIها است. شرکت‌هایی مانند متا، گوگل و یاهو APIهایی را منتشر می‌کنند تا توسعه‌دهندگان شخص ثالث را تشویق کنند تا بر اساس قابلیت‌های API آن‌ها  محصولات خود را توسعه دهند. این APIها همه چیز را از ویژگی‌های جدید اینترنت که سایت‌های خدمات دیگر را مرور می‌کنند، تا برنامه‌های دستگاه‌های موبایل که دسترسی آسان به منابع برنامه‌های وب را ارائه می‌دهند، ارائه داده‌اند. ویژگی‌های جدید، مانند تحویل محتوا، واقعیت افزوده AR و کاربردهای جدید فناوری گجت‌های پوشیدنی، تا حد زیادی از طریق این APIها ایجاد می‌شوند.

مثال دیگر یک API، WeatherKit است که همچنین به عنوان WeatherKit REST API شناخته می‌شود. این سرویس وب اپل می‌تواند برای ارائه داده‌های آب و هوا به برنامه‌ها و خدمات استفاده شود. به عنوان مثال، یک برنامه آب و هوای شخص ثالث می‌تواند از WeatherKit برای بازیابی داده‌های آب و هوا از اپل و ارائه آن در برنامه خود استفاده کند. WeatherKit برای برنامه‌های iOS، macOS، tvOS و watchOS در دسترس است.

ترندهای API

همه گیری اینترنت، استفاده گسترده از محاسبات ابری و تغییر از برنامه‌های یکپارچه به میکروسرویس‌ها، همگی به افزایش استفاده از API کمک کرده‌اند. روندهای مربوط به APIها عبارتند از:

REST و وب

فراخوانی‌های API وب می‌توانند از طریق هر زبان برنامه‌نویسی انجام شوند، اما همچنین می‌توانند توسط صفحات وب ایجاد شده در HTML یا ابزارهای تولید برنامه انجام شوند. نقش فزاینده اینترنت و رایانش ابری در زندگی روزمره و فعالیت‌های تجاری، استفاده از APIها و ابزارهای برنامه‌نویسی ساده یا حتی بدون هیچ برنامه‌نویسی برای دسترسی به API را گسترش داده است.

REST و SOAP

هر دو REST و SOAP می‌توانند خدمات ابری را فراخوانی کرده و به آن‌ها متصل شوند، آن‌ها را مدیریت کنند و با آن‌ها تعامل داشته باشند. REST به طور فزاینده‌ای برای APIهای وب ترجیح داده می‌شود زیرا از پهنای باند کمتری استفاده می‌کند و گزینه‌های بیشتری برای زبان‌های برنامه‌نویسی مانند جاوا اسکریپت و پایتون ارائه می‌دهد. وب‌سایت‌های بزرگ مانند آمازون، گوگل، لینکدین و توییتر از APIهای RESTful استفاده می‌کنند.

APIها و رایانش ابری

محاسبات ابری قابلیت‌های جدیدی را برای تقسیم نرم‌افزار به اجزای قابل استفاده مجدد، اتصال اجزا به درخواست‌ها و مقیاس‌بندی تعداد نسخه‌های نرم‌افزار با تغییر تقاضا معرفی می‌کند.

این قابلیت‌های ابری تمرکز APIها را از مدل‌های برنامه‌نویسی محور ساده مبتنی بر RPC به مدل‌های محور وب RESTful و حتی به آنچه برنامه‌نویسی عملکردی یا مدل‌های خدمات لامبدا نامیده می‌شود که می‌توانند به طور فوری در ابر مقیاس شوند، تغییر داده است.

APIها به عنوان خدمات

تمایل به فکر کردن در مورد APIها به عنوان منابع عمومی تغییر کرده است. بسیاری از برنامه‌ها از APIها به عنوان یک ابزار عمومی استفاده می‌کنند، اما آن‌ها نیز به عنوان خدمات در نظر گرفته می‌شوند و معمولاً نیاز به توسعه و استقرار کنترل‌شده بیشتری دارند. برخی از سازمان‌ها همچنین انتخاب می‌کنند که APIهای خود را اشتراکی کنند تا سازمان‌های دیگر بتوانند آن‌ها را با پرداخت هزینه استفاده کنند.

SOA و میکروسرویس‌ها، نمونه‌هایی از APIهای سرویس هستند. خدمات داغ‌ترین روند در APIها هستند، تا جایی که ممکن است در آینده همه APIها خدمات را نشان دهند.

هوش مصنوعی در APIها

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین به طور فزاینده‌ای برای تولید خودکار مستندات و نظارت بر روندهای استفاده از API استفاده می‌شوند.

OpenAI نیز در حال تبدیل شدن به یکی از بهترین نمونه‌ها برای الگوگیری در زمینه‌ی توسعه APIهای استاندارد است. OpenAPI یک نمونه‌ی شاخص است که APIهای RESTful را تعریف و مستند می‌کند. این امر عملکردهای API، عملیات، پاسخ‌ها و همچنین جزئیات برای APIهای مبتنی بر HTTP را توصیف می‌کند.

اتوماسیون نیز نقش مهمی در طراحی APIها پیدا کرده است، زیرا به ساده‌سازی توسعه و آزمایش API کمک می‌کند. ابزارهای اتوماسیون همچنین برای بررسی پایبندی به سیاست‌های حاکمیت و استاندارد استفاده می‌شوند.

شرکتی که API را منتشر می‌کند، تمام جنبه‌های طراحی و استفاده آن را کنترل می‌کند، از جمله امنیت، قابلیت اطمینان و هزینه استفاده. همچنین افزودن توابع را کنترل می‌کند، چه توسط ناشر یا شخص ثالث توسعه یافته باشند. این بدان معناست که شرکت باید عملکرد API را طبق شرایط خدمات خود حفظ کند، همانطور که با هر برنامه یا خدمتی انجام می‌دهد.

جنبه‌های کلیدی مدیریت و انتشار API عبارتند از:

آزمایش API. مانند تمام نرم‌افزارها، APIها باید آزمایش شوند. این API منتشر شده را بر اساس مشخصاتی که کاربران برای قالب‌بندی درخواست‌های خود به کار می‌برند، اعتبارسنجی می‌کند. آزمایش API همچنین موارد زیر را تضمین می‌کند:

• نقاط انتهایی برنامه و عملکردهای اشتراک‌گذاری داده‌ها طبق انتظار کار می‌کنند.
• فیدهای داده شرکای داده‌های مورد انتظار را ارسال می‌کنند، چگونه، چه زمانی و کجا انتظار می‌رود.
• داده‌های بی‌مصرف وارد یک پایگاه داده نمی‌شوند و مشکلات برنامه یا مشکلات فساد داده ایجاد نمی‌کنند.
• یک برنامه در تمام پلتفرم‌ها، از جمله دسکتاپ، وب و موبایل، کار می‌کند.

آزمایش API معمولاً به عنوان بخشی از مدیریت چرخه عمر برنامه، هم برای نرم‌افزاری که API را منتشر می‌کند و هم برای تمام نرم‌افزاری که از آن استفاده می‌کند، انجام می‌شود. APIها همچنین باید در فرم منتشر شده خود آزمایش شوند تا اطمینان حاصل شود که می‌توان به آن‌ها دسترسی صحیح داشت.

مدیریت API. مدیریت API به مجموعه‌ای از فعالیت‌های مرتبط با انتشار یک API برای استفاده اشاره دارد. مدیریت به کاربران امکان می‌دهد API و مشخصات آن را پیدا کنند و بر اساس مجوزها یا سیاست‌های تعریف شده توسط مالک، دسترسی به آن را تنظیم کنند.

با افزایش وابستگی کسب‌وکارها به APIها، پذیرش بیشتر آن‌ها و برخورد با پیچیدگی‌های اداری که معرفی می‌کنند، مدیریت API رایج شده است. سازمان‌ها نیازهای مدیریتی متفاوتی دارند، اما معمولاً شامل عملکردهای اساسی، از جمله امنیت، حاکمیت، تجزیه و تحلیل و کنترل نسخه می‌شوند.

APIها نیاز به مستندسازی قوی، سطوح پیشرفته امنیت، آزمایش جامع، نسخه بندی روتین و قابلیت اطمینان بالا دارند. برای پاسخگویی به این نیازها، سازمان‌ها از نرم‌افزار مدیریت API استفاده می‌کنند، چه به عنوان یک پلتفرم ترکیبی یا با ابزارهای فردی. این ابزارها معمولاً شامل چندین مؤلفه اصلی هستند: یک پورتال توسعه‌دهنده، مدیریت چرخه عمر، یک مدیر سیاست، تجزیه و تحلیل، یک فروشگاه API و یک دروازه API.

نقاط انتهایی API نقاطی هستند که کلاینت و سرور در آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند و API درخواست‌های منابع را دریافت می‌کند. آن‌ها معمولاً یک URL در معرض دید سرور هستند که به سیستم‌های دیگر امکان اتصال به نقاط انتهایی را می‌دهند. آن‌ها به عنوان نقاط ورودی به شبکه شرکت عمل می‌کنند. نقاط انتهایی جایی هستند که کد توسعه‌دهنده با کد و داده‌های یک سازمان تعامل دارد.

نقاط انتهایی API اهداف جذابی برای مهاجمان هستند و باید محافظت شوند. برخی از اقدامات امنیتی عبارتند از:

• استفاده از محدود کردن نرخ برای جلوگیری از تهدیدات ربات‌ها و انکار سرویس توزیع شده.
• اعتبارسنجی ورودی برای اطمینان از ورود داده‌های صحیح و جلوگیری از حملات تزریق.
• ذخیره رمزهای عبور به عنوان مقادیر هش نامتقارن.

سخن پایانی

در دنیای فناوری، APIها همچون پلی میان نرم‌افزارها عمل می‌کنند، به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهند تا بدون نیاز به اختراع دوباره چرخ، ویژگی‌های پیشرفته و داده‌های متنوع را در برنامه‌های خود ادغام کنند. با درک عمیق‌تر APIها، از نحوه عملکرد و انواع مختلف آن‌ها گرفته تا چالش‌ها و فرصت‌های مرتبط، می‌توانید نرم‌افزارهایی کارآمدتر، سریع‌تر و مقیاس‌پذیرتر بسازید. به‌عنوان ابزاری کلیدی برای کسب‌وکارها و تیم‌های توسعه، APIها نه‌تنها زمان و هزینه‌های توسعه را کاهش می‌دهند، بلکه تجربه کاربری را بهبود بخشیده و فرصت‌های جدیدی برای رشد و درآمدزایی ایجاد می‌کنند. امیدواریم این مقاله توانسته باشد شما را به اهمیت APIها آگاه کرده و شما را برای به‌کارگیری آن‌ها در پروژه‌های آینده‌تان آماده‌تر کرده باشد.

سوالات متداول